Tijdens de schoolvakantie word ik gebeld. ‘Ben je er wel? Het zal niet lang meer duren voordat moeder komt te overlijden.’ Ik ben er. En ik neem met de dochter en de rest van de familie door wat we eerder hebben besproken. De wens is dat moeder, die vanwege haar dementie in het verpleeghuis woont, na haar dood teruggaat naar huis. Naar het huis waar vader nog altijd woont.
Zo gebeurt het. Moeder ligt opgebaard in een hoek van de woonkamer, met naast zich – op een schildersezel – haar zelfgemaakte schilderij. Omringd door bloemen en kaarsen, en door haar dierbaren. Buiten bij de voordeur branden dag en nacht twee kaarsen. Hier vindt ook de condoleance plaats. Twee dagen kan een ieder ’s middags langskomen om afscheid van haar te nemen en de familie te ontmoeten.
Waarom condoleren in de woonkamer? Vader en kinderen willen herinneringen ophalen met iedereen die komt. Het is belangrijk dat daar tijd en aandacht voor is. Op een gegeven moment staat de kamer vol met rollators. Vader is volop in gesprek met familie en vrienden, die hij soms lang niet meer heeft gezien. Prachtig! Aan het eind van de middag gaan kinderen en kleinkinderen koken voor een gezamenlijke maaltijd met een goed glas wijn. Ze kijken voldaan terug. Er was voldoende tijd en aandacht om samen afscheid te nemen. Twee onvergetelijke dagen.
Op de dag van de uitvaart wordt moeder het huis uit gedragen. De twee kaarsen bij de voordeur zijn dan bijna opgebrand. Al die dagen hebben ze het volgehouden.
Ik ben blij dat ik aan een bijzonder afscheid een steentje heb kunnen bijdragen.